VUELTA 2020 – Etappe 8 – Het bal van Movistar

Mijn dag begon met slechte berichten waarbij het afstappen van Dumoulin in de kantlijn voor kennisgeving werd aangenomen. Of eigenlijk was het ‘niet opstappen’. Het lag in de lijn der verwachtingen en de rustdag had slechts voor uitstel gezorgd. Na een jaar inactiviteit en drie hyperactieve maanden was het niet vreemd dat hij de fiets in de stalling zet. Misschien had hij het twee weken eerder moeten doen en had hij daarmee zichzelf en de ploeg een dienst bewezen. Vandaag reden de Jumbo-mannen als stoere krijgers en zagen we zelfs Lennard Hofstede en Jonas Vingegaard nog in beeld op de laatste klim. Bennett deed zijn werk en Kuss plaatste zelf nog een korte aanval. Meest opvallend was de lange beurt van Robert Gesink aan het begin van de klim nadat hij Valverde, die het bal voor Movistar moest openen, tot de orde had geroepen.

Gisteren schreef ik over de hapering van Valverde in de jacht op zijn veertiende dagzege in de Vuelta. In de eeuwige top-tien van Vuelta-dagzeges is hij de enige nog actieve coureur, al zal hij niet meer in de buurt kunnen komen van de allerbesten. 

De meeste etappe-overwinningen (39 stuks) in de Vuelta staan op naam van Delio Rodriguez. Ik ken deze renner niet en dat is ook begrijpelijk. Zijn bloeiperiode was in de jaren veertig. Ondanks de tweede wereldoorlog ging de Vuelta door en wist de Spanjaard jaarlijks tussen de vijf en twaalf (!) etappes te winnen. Op gepaste en eerbiedwaardige afstand volgt Allessandro Petacchi met 20 overwinningen. Ook Jalabert, Kelly en Rominger wisten veel zeges in de Spaanse ronde te behalen. Beste Nederlander is Gerben Karstens die 14 zeges op zijn naam heeft staan. 

De meeste eindoverwinningen heeft Roberto Heras. Met vier overwinningen steekt hij Rominger en Contador naar de kroon. Eén van de overwinningen behaalde Heras in de rechtszaal. In 2005 werd hij betrapt op epo. Zes jaar later bepaalde het  Spaanse Hof dat de bloedstalen niet goed bewaard zijn en daarom geen afdoende bewijs vormen. Heras waste zijn handen in onschuld en kreeg ook nog een fikse schadevergoeding toegekend. Buiten de landsgrenzen wist Heras nooit echt door te stoten naar topposities. In de Tour reed hij twee keer top-tien maar wist hij nooit een etappe te winnen. Dat lukte hem wel in de Giro van 1999. In dat jaar werd hij ook vijfde in het eindklassement.

Roglic aast ook op een ereplaats in het museum der Vuelta-winnaars en logenstrafte mijn zienswijze van gisteren. In de finale koos hij meerdere keren voor de aanval en daarmee halveerde hij zijn achterstand op klassementsleider Carapaz. De Ecuadoriaan riposteerde een paar keer sterk maar moest op de laatste meters toch buigen. Zondag wacht voor beide mannen het volgende examen op de Angliru. Hopelijk zien we daar ook Poels weer. De ‘andere’ Limburger kwam vandaag de top-tien binnen en staat slechts 19 seconden achter op de nummer zes, de Oostenrijker Felix Grossschartner. Met zijn huidige positie slinken de kansen dat hij voor dagsucces kan gaan.

Het bal van Movistar kwam vandaag niet van de grond. Valverde en Soler leverden uitstekende voorzetten maar het motortje van Mas bleek voor de echte top net te klein. Dat gold ook voor Dan Martin. De Ierse vechtjas reed op karakter en op zijn tandvlees naar de derde plek en schitterde in de Spaanse herfstzon als in zijn beste jaren. Met zijn aanvalslust kan hij nog wel eens een spaak in de wielen steken van de beoogde podiumkandidaten. 

Vanavond kijken ze bij Movistar in het hotel naar Ronaldo vs Messi en Pirlo vs Koeman. Bijna net zo mooi als Roglic vs Carapaz. 
Mas haalt een kopje koffie voor Valverde en Soler.