VUELTA 2020 – Etappe 7 – Aanval en verdediging

Na een dagje rust kon het peloton met opluchting (alleen maar negatieve testen) beginnen aan deel twee van de Vuelta. Een grote groep ging in de aanval in de aanloop naar de beklimming van de Puerto de Orduna, waaronder ook drie landgenoten. Niki Terpstra moest al snel lossen. De youngsters Thymen Arensman en Ide Schelling weerden zich kranig in de finale en hielden lang zicht op een ereplaats. In hun groep was er voldoende kwaliteit en kwantiteit aanwezig zonder dat iemand de kolen uit het vuur ging scheppen. Op die manier konden Martin, Peters, Fraile, Woods en Valverde net voldoende voorsprong realiseren om onderling de strijd om de dagzege uit te vechten.

Kolfje naar de hand van de 40-jarige Valverde zou je denken. Toch was El Imbatido niet zeker van zijn zaak en probeerde hij het solo. De mannen achter hem zaten op een gaatje maar het elastiek bleek nog niet te breken. Dat was wel het geval toen Michael Woods zijn jump plaatste. De ervaren Canadees koos het goede moment en ontnam Fraile en Valverde hun dag van nationale roem. Valverde blijft op dertien etappezeges staan. Niet gek in een week waar het getal dertien bijna een magische waarde kreeg. 

Vanavond krijgen we de lakmoesproef voor de Amsterdamse doelpuntenmachine. Kunnen ze de roes doorvertalen naar het niveau van het Europese podium of snijdt het dynamische team van Gasperini als een mes door de boter? En wat is de status in de botervloot bij JumboVisma? Vandaag zagen we Kuss en Bennett als hoeders van de klassementsambities mee in de voorste regionen. Morgen gaat de weg weer met dubbele percentages omhoog en zullen deze mannen zich het snot voor de ogen moeten rijden om Roglic in stelling te brengen. Benieuwd hoe de Sloveen zich zal gedragen in de rol van aanvaller. Carapaz lijkt me geen verdediger en ik denk dat hij morgen niet zal wachten totdat hij aangevallen zal worden. Aanval is de beste verdediging, luidt het bekendste spreekwoord van Ecuador.

Voor Harry Mulisch bestond er geen aanval of verdediging. Hij voelde zich verheven. 
Dat is Froome nooit gegeven.
Zou hij nog wel eens denken aan dat muurtje in de Dauphiné?