IJSBOERKE

Vanochtend haalde ik de zaterdageditie van de NRC in alle vroegte uit de bus. Op de achterpagina van het voorste katern was Youp van ’t Hek weer scherp en moest ik lachen om een kort stukje over spreekwoorden en gezegden, waarin de katholieke woorden ‘preken voor eigen parochie’ werden aangehaald. In de late namiddag voegde Wout van Aert daar de gevleugelde woorden ‘driemaal is scheepsrecht’ aan toe. In zijn eerste woorden na zijn overwinning benoemde hij zijn twee eerdere derde plaatsen in Strade Bianche. En passant noemde hij zijn nog jonge leeftijd (25), om maar aan te geven wat er nog in het vat zit voor de komende jaren.

Van Aert benoemde in zijn eerste woorden ook zijn focus van vandaag: hydrateren en koelen. Ik beeldde me een zak met ijsklonten in, onder de koerstrui en in de nek. Het ijs deed me met een nostalgisch gevoel denken aan IJsboerke, een Vlaamse wielerploeg uit de jaren zeventig. Erkende coureurs als Walter Godefroot, Rudy Pevenage, Ludo Peeters en Didi Thurau reden voor de équipe van deze roomijsproducent. Ook Theo de Rooij en Peter Winnen reden voor de ploeg, voordat het tricot in 1981 werd versierd met een andere merknaam: Capri-Sonne.

Het voorgerecht was vandaag van hoog niveau. Annemiek van Vleuten reed in haar regenboogtrui (zeer toepasselijk vandaag) onbedreigd en trots naar de overwinning. Weliswaar deed ze dit na een indrukwekkende inhaalrace van achteruit de koers, maar in de scherp oplopende straten van Siena was haar Spaanse medevluchtster geen partij. Favoriet zijn en winnen; dat zijn de échte kampioenen.Die gedachte speelde nog door mijn hoofd tijdens de koers van de mannen. Ik appte naar mijn wieleramigo’s Pauluz, Remko en Geertjan dat ik verwachtte dat vandaag niet de sterkste renner ging winnen. In de kopgroep zaten weliswaar sterke renners als Fugelsang, Bettiol, Formolo en Schachmann, maar allen zijn het geen echte afmakers met een killersinstinct en groot palmares. Greg van Avermaet is dat wel maar wellicht is bij de sympathieke Vlaming (34) het beste er wel af. Hij trapte op de rollers in de virtuele Ronde van Vlaanderen ruim 500 Watt gedurende twintig minuten; hoed af. In de echte competitie met stof en warmte legde hij vandaag als eerste het hoofd in de schoot tijdens de finale. Misschien te weinig ijs in de nek.

Ik vergiste me in Wout van Aert. Hij won veel in de modder en was vorig jaar ook succesvol in de Tour, maar vanmiddag bekroop me de gedachte dat hij misschien wel nooit een grote klassieker op de weg zou winnen. Altijd in de finale en erbij met beslissende ontsnappingen, maar misschien net te weinig afmaker in vergelijk tot Alaphilippe, Sagan en eeuwige rivaal Van der Poel.Wellicht kan Wout goed gedachten lezen en nog beter logenstraffen. Hij liet alle koplopers hun kruit verschieten en plaatste daarna op een hellende strook de beslissende cartouche. Hoezo geen afmaker? IJskoud de beste in het snikhete Siena.

Related Posts