L’histoire se répète; over Vos, haren en streken

Deze week keek ik met mijn moeder naar ‘Het Mes op Tafel’. In het verleden werd dit spel geleid door Joost Prinsen, die met snedige en soms vileine opmerkingen de slagroom van het programma verzorgde. Nu is wielercommentator Herman van der Zandt de presentator.  Deze week kwam het antwoord ‘timmermansoog’ ter sprake. Die kwaliteit deed vandaag opgeld. Zelfs met de modernste technologie was amper te zien wie vandaag als eerste de streep passeerde. De menselijke interpretatie moest de doorslag geven.

De zonnige zondag in het zuiden begon met een strakblauwe lucht. Ook zonder publiek maakten de vrouwen er een dynamische editie van met veel aanvallen en een open koers.
Op de uitpuilende erelijst van Marianne Vos ontbraken nog twee voorjaarskoersen: Gent-Wevelgem en de Amstel. Als kopvrouw van JumboVisma maakt ze haar palmares in de eerste maanden van dit seizoen al compleet. Weliswaar had Vos vandaag alle geluk met de talmende koplopers. Vos bleef ijzig kalm totdat de aansluiting in de laatste meters van de koers was hersteld. Daarna kreeg veulen Vollering een lesje afmaken van de oude vos. Iets met haren en streken…
Nogmaals werd duidelijk dat de Nederlandse routiniers nog geen afstand van de troon gaan doen. Met de Waalse week in aantocht en een beter herstelde Van der Breggen krijgen we nog een paar clashes op het hoogste niveau. 

Bij de mannen was Ide Schelling weer volop in beeld en liet hij zien dat zijn cartouche in de Brabantse Pijl zeker geen toeval was. Zijn Belgische evenknie Mauri Vansevenant deed er nog een schepje bovenop door na een kettingdefect terug te komen en op indrukwekkende wijze de forcing te verzorgen bij de achtervolgers. Toen was het echter al te laat. Drie vogels waren al gevlogen en tot elkaar veroordeeld. Even dreigde nog een herhaling van 2019, toen de vogels zich in de finishstraat lieten verrassen. En na de finish dreigde voor Wout van Aert nog een herhaling. Die van Oudenaarde 2020. Daar verloor hij de sprint op millimeters van Van der Poel. Vandaag viel het kwartje de goede kant op voor de Vlaming. 

De druiven waren zuur voor Pidcock. Woensdag klopte hij Van Aert met duidelijk verschil in de sprint van de Brabantse Pijl. Met rede mag hij vandaag twijfelen aan het verdict. Met 0,004 verloor hij een wereldbekerwedstrijd, maar met het mes op de keel had ik de overwinning aan de Yorkshire terriër toegekend. En dat terwijl ik hem niet direct tot de favorieten had gerekend. Daar werd ik in de laatste minuten van de koers nog op terecht gewezen door goede vriend Remko. Zoals dat bij kenners onder elkaar gebeurt. 

Woensdag gaan we verder in Huy. Benieuwd hoe daar mannen als Roglic en Pogacar de degens gaan kruisen. Pogacar was er niet vandaag; Roglic des te meer. Met Alaphilippe, Valverde, Fugelsang en Woods wordt het een prachtige strijd op de laatste klim. Tenzij Vansevenant zijn vlucht van vorig jaar een betere afloop zal geven. In oktober reed hij in de finale op kop maar verdween in het skoekeloen. Hij stond op, pakte zijn fiets en bleef voorop tot de laatste kilometer. 
Zelden herhaalt een historie zichzelf met dezelfde slechte afloop…