GIRO 2020 – Etappe 17 – De vos en zijn streken

Het voelde gistermiddag bijna als een Champions League avond met het schakelkanaal. Daar switch je soms tussen zes wedstrijden die gelijktijdig plaatsvinden en vliegen de doelpunten je om de oren. Met drie gelijktijdige koersen van hoog niveau was die ervaring nog intenser. Vooral in de driedaagse Brugge-De Panne gebeurde er al voldoende om die koers op drie schermen te bekijken. De wind was scherprechter en ouderwetse waaiers zorgden voor vroegtijdige schiftingen in de koers. In de Giro en Vuelta was de wind vervangen door pittige hellingen in de finale. Tevens zorgde een roedel loslopende pony’s nog voor een verrassende couleur locale in de slotkilometers in Spanje.

In Brugge-de Panne was het weer Mathieu van der Poel die de koers kleurde. Hij kent het métier van waaierrijden en was continue voorin de koers te vinden. In de finale had hij diverse ploegmaten om zich heen en leek de kaart-Merlier gekozen te kunnen worden. Helaas was de cameraman net zijn apparatuur aan het kuisen. Hierdoor misten we het moment décisif hoe Van der Poel in de sloot terecht kwam. Was het de wind of zocht hij teveel de kant op en gleed hij van het gras in de sloot? In ieder geval was hiermee de geest uit de shampoofles getrokken; met hun kopman te water was het Alpecin-schip stuurloos. De geslepen Yves Lampaert koos het juiste moment voor zijn aanval en maakte de koers dood met zijn aanval. 

Van der Poel reed zonder zijn witte geluksbroek en misschien was dat onverstandig. Never change a winning team. Nu wankelde hij naar de auto en klaagde over pijn in de nek en duizeligheid. Hopelijk is het niet ernstig en keert hij begin december terug in de modder, net als Van Aert. Een rivaliteit in vier kwartalen die nooit stopt. 

Na de zege van Lampaert zagen we Thomas de Gendt in de aanval in de Giro. De aanvaller-pur-sang liet afgelopen weekend al zien dat hij in goede doen is toen hij een puike tijdrit serveerde. Met Rohan Dennis had hij een vluchtmakker van niveau. Toen de weg omhoog liep was het jammer genoeg snel gedaan met hun kansen. Ben O’Conner liet zien dat hij geen zin had in nog een ereplaats en reed de stenen uit de straat. Achter de vluchters was er een halfslachtige poging van Sunweb om de reflexen van Almeida te testen. De Portugees was op zijn qui-vive en liet merken dat hij zijn trui tot de laatste snik zal verdedigen. Het echte werk moet ook nog komen. Vandaag liggen er andere kaarten en grotere kansen. Seconden worden minuten en kansen worden illusies. Let op Nibali. Ouder en minder explosief maar nog steeds niet minder gevaarlijk als het op een tactisch steekspel aan gaat komen.

In de Vuelta zijn de dagen van Froome, Dumoulin en Pinot al geteld. Voor zover zij aanspraak op een klassement dachten te kunnen maken is hun achterstand inmiddels te groot. Roglic moet met Kuss en Bennett aan zijn zijde de Spaanstalige concurrentie zien te weerstaan. Vooral het blok van Movistar lijkt sterk en gevaarlijk te zijn en zal de komende dagen de aanval niet schuwen. Heel benieuwd hoe Valverde zich daarbij dienstbaar zal opstellen ten opzicht van Mas. De oude vos wordt dun in de pruik maar zijn strekenarsenaal is nog zeker niet uitgeput. 
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.