GIRO 2020 – Etappe 13 – La Dolce Vita

Het venijn zat vandaag in de staart van de etappe. Twee pittige klimmetjes waren genoeg om Démare en Sagan te breken en de weg te plaveien voor de tweede zege van Diego Ulissi in de ronde. Zijn achtste in totaal. Net als in het eerste weekend was het Valerio Conti die de forcing verzorgde en daarmee de echte sprinters wist af te schudden. Démare toonde karakter door na de eerste klim nog terug te komen. Sagan zat verkeerd gepositioneerd en probeerde met De Gendt als locomotief nog terug te keren. Helaas besloot de ploegleiding van Bora anders en hoefden Majka en Konrad niet te wachten op hun grootste troef te helpen. De kaart-Konrad was slechts goed genoeg voor een derde plaats achter Ulissi en Almeida. Gegokt en verloren.

Ulissi reed jarenlang in het paars-roze tenue van Lampre. De basis van dit team werd gevormd door Italiaanse kwaliteitsrenners. Namen als Alessandro Ballan, Maurizio Fondriest, Gilberteo Simoni, Allessandro Petacchi. Michele Scarponi en Pipp Pozzato spraken sterk tot de verbeelding. Het belangrijkste uithangbord was ‘de kleine prins’, Damiano Cunego. Hij won diverse klassiekers en in 2004 won hij de Giro. 
Er kwamen geen Nederlandse renners uit voor Lampre, dat na verloop van tijd een veel internationale karakter kreeg met renners als Jan Svorada, Ludo Dierckxsens, Franck Vandenbroucke en Rui Costa. Inmiddels zijn de shirts wit en staat er UAE op de borst, maar is Ulissi nog steeds een sterkhouder in de ploeg. 

Nederlandse renners in Italiaanse teams zijn eerder uitzondering dan regel. Gisteren zagen we Etienne van Empel weer in beeld en fietste hij voorin de koers. Van Empel kreeg zijn opleiding bij Rabobank en Roompot en beproeft nu voor het tweede jaar zijn geluk in Italië. Daarmee treed hij in de voetsporen van pioniers als Roy Schuiten en Johan van der Velde die decennia geleden la dolce vita omarmden. Van der Velde reed in de iconische truitjes van Metauro-Mobili en GIS en werd een geliefd renner in de laars. Dat geldt minder voor Adrie van der Poel die in 1993 koos voor de stapels lires van Mercatone Uno. Poeleke mocht opstappen in de Giro in een sterrenensemble met onder meer Flavio Giupponi, Fransesco Casagrande, Bruno Leali en Adriano Baffi. Klinkende namen van weleer. Andere Nederlanders in die Giro-editie moest je met een lampje zoeken. De enige was namelijk Steven Rooks die in de nadagen van zijn carrière opstapte voor Festina. En op tijd weer afstapte.

Morgen kunnen Démare en Sagan zich de moeite besparen tijdens de tijdrit van ruim 34 km. Een mooie gelegenheid voor Wilco Kelderman om de kaarten voor het algemeen klassement eens flink op te schudden. Net zo makkelijk kan Almeida hem een draai om de oren geven. De Portugees staat bekend als een meer dan gemiddeld tijdrijder en heeft in twee weken geen zwakke momenten gekend. Dat geldt minder voor Pozzovivo en Bilbao terwijl Nibali de schade zal willen beperken om vervolgens te gaan slopen in de slotweek. Als die er komt. De geluiden over een finaal verdict en vroegtijdig einde op zondagavond worden steeds luider. 
De tijdrit is nagenoeg gekopieerd uit het Giro-parcours van 2018. Toen won Rohan Dennis voor Tony Martin en Tom Dumoulin. Alex Dowsett werd zesde; wellicht kan hij nogmaals verrassen in deze Giro?

Ik zet mijn kaarten op Ganna maar gun de zege aan Victor Campenaerts. Maar ik heb al zo vaak gegokt en verloren.